Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Λαγκίτα

Ημέρα Λαγκίτας
Μερικοί ίσως γελάσουν ειρωνικά (εδώ ο κόσμος καίγεται), κάποιοι όμως ίσως προβληματιστούν.
Ένα διαφορετικό πρωινό για μας και τα παιδιά που συμμετείχαν, μια διαφορετική εμπειρία μακριά από την οθόνη της τηλεόρασης, μακριά από τις βιτρίνες της αγοράς.


Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008 μια πραγματικά χειμωνιάτικη μέρα, με θερμοκρασία κάτω από το μηδέν και με βοριά που ξυλιάζει τα δάχτυλα. Αφού φορέσαμε τα κατάλληλα ρούχα ξεκινήσαμε με το ακόνισμα του μπαλτά, μετά με το ξεδιάλεγμα, το κόψιμο και το κουβάλημα των ξύλων. Το άναμμα της φωτιάς έχει πάντα βέβαια μια διαφορετική γοητεία, αλλά για μας τη συγκεκριμένη στιγμή και κάτω από αυτές τις καιρικές συνθήκες, ήταν βάλσαμο για τα παγωμένα μέλη μας. Η γιαγιά μας είχε από την προηγούμενη μέρα έτοιμα τα υλικά, ζύμη, σάτσι, πυροστιά και ότι άλλο έκρινε απαραίτητο. Η πρώτη λαγκίτα ψήθηκε, αλλά δυστυχώς η πρώτη είναι πάντα για τα σκυλιά. Ποιος θα πάρει τη δεύτερη; Εγώ.. Όχι εγώ θα πάρω πρώτος, Εγώ τη θέλω με μερέντα. –Δεν έχει μερέντα μόνο μέλι.- Τότε να βάλω ζάχαρη….

Κάπως έτσι γεμίσαμε τα στομάχια μας και αφού χορτάσαμε δεν άργησαν οι πρώτες ερωτήσεις των παιδιών: Γιαγιά τι είναι αυτή η τρύπα σα σπηλιά; Η γιαγιά μας άλλο που δεν ήθελε (όπως όλες οι γιαγιάδες) άρχισε να διηγείται, πως ζύμωναν το ψωμί, πως έκαιγαν τον φούρνο πως τον σφούγγιζαν με τη σφούγγια, πόσα σουμούνια έπαιρνε ο φούρνος και άλλα τέτοια ζαμανίσια, κουραστικά πράγματα. Καιρός για διάερμα λοιπόν, όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν: εξερεύνηση, κυνηγητό, χιονοπόλεμο και μετά στο σύλλογο νεολαίας (ένας χώρος κοινοτικός που υποτίθεται ότι είναι το στέκι τους, πάλι καλά).
Πόσο καλύτερα θα ήταν, αν θα μπορούσαν να μαζευτούν περισσότερες γιαγιάδες και παιδιά σ’ αυτό το αλώνι;
Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα στον τόπο μας αν θα μπορούσαν να οργανωθούν σε κάθε χωριό μας, τέτοια αλωνάκια πολιτισμού;